Koud

Na een koude nacht. Het vroor dat het kraakte was ik toch weer rond 06.00 uur wakker dus maar weer voor het vrouwtje gezorgd. Zij zorgt immers de rest van het jaar voor ons, dus investeren hoort bij de zzp’er van deze tijd. Oventje aangezet, deeg laten rijzen en rollen zodat het op een stokbrood gaat lijken, een paar keepjes in de boven kant, oven op temperatuur en stokbrooddeeg erin. Kopje thee, een jus d’orange, kachel aan, verpakking van het stokbrood weggooien, vrouwtje roepen en ontbijten maar. Het was lekker warm inmiddels toen de kachel, oven en het theewater niet meer warm werd. Jeetje wat nou gas op roept Lida en je had gisteren nog gekeken. Ja, zei ik nog drie kwart vol. Nou gauw maar aankleden, dikke trui aan en wachten op de campingbaas. Op de camping kon je immers propaangas krijgen dus wachten maar. Inmiddels was het 08.30 uur toen de baas arriveerde en wij gas konden tanken. De tank zat nog half vol want er ging maar 15 liter in de tank. Wij snapten er niks van en de kachel deed het weer. Hadden we voor niks in de kou gezeten of moet ik me niet zo uitsloven zo ‘s ochtends vroeg. Wel lekker op tijd weg naar Crazy Horse Memorial en waren daar ook één van de eersten. Het was vrij koud, daar de wind aardig door de bergen waaide en de zon was nog wat flauwtjes. De man, die het monument heeft bedacht, is al vanaf 1943 bezig met uithakken van de rotsen en inmiddels hebben zijn kinderen de zaak overgenomen. De grote is enorm en het is vele malen groter dan de presidentenhoofden. Hoe die man het heeft geflikt met de gereedschappen van toen is bewonderenswaardig . Crazy Horse is een Sioux indiaan en wanneer dit klaar is, is dit het grootste beeldhouwwerk ter wereld. Nu zijn alleen het gezicht negen verdiepingen en het 68 meter hoge paardenhoofd klaar. Hoe het er uit gaat zien, moeten jullie maar even Google raadplegen (huiswerk). Daarna op weg naar Deadwood een oud mijnwerkers stadje wat geheel is gerestaureerd. Het stond bekend als een ruige stad. Revolverheld Wild Bil Hickock werd hier in 1876 neergeschoten en ook Calamity Jane was hier een graag geziene gast. Voor de rest viel het toch wat tegen. Het zag er allemaal smoezelig uit en de vele auto’s in het dorp deden ook geen goed. We konden ook nog een ritje door het dorp maken met een trolleybus, maar dat was ook geen succes. We stapten aan de verkeerde kant in en reden zo het dorp uit. Met de camper maar weer uit de stal gereden en op naar Theodoor Roosevelt Nationaal Park in het noorden van Amerika, Noord Dakota. Het is wel te zien dat hier een strenge winter heeft geheerst. We kwamen nog een meer tegen dat nog helemaal dicht gevroren was. Was mooi om te zien.