De laaste keer SLC

Vandaag op het progamma opnieuw naar de ijstempel Olympic Oval in Salt Lake City. We waren al vroeg op pad en de regen tikte al op de camper. Het zou niet een mooie dag worden, dat hadden we al gehoord van de Helga van Leur van de camping. Inderdaad de regen ging over in natte sneeuw. Hadden wij niet al genoeg sneeuw gehad! Toen we bij de Olympic Oval kwamen zat er een alleraardigst meisje bij de receptie en zij verontschuldigde zich, dat wij zondag voor niks hadden gereden. Ik zei dat het niet erg was omdat Ajax toch had gewonnen! Zij knikte alsof ze het begreep. Wij mochten lopen waar we wilden. Al gauw liepen wij over de betonnen baan waar de ijsvloer had gelegen. De dooi was hier ook al ingetreden en alleen de shorttrackbaan was nog bevroren. Nou was het toeval dat de Nationale ploeg van Kazachstan, wie kent die idolen nou niet, aan het trainen waren. Wij waren erbij! Na de Oval beter te hebben bekeken, zijn we naar de camping gereden om weer met de gratis pendel naar de stad te gaan. We moesten nog immers The Office van de Mormonen bezoeken. Een hoog flatgebouw van wel 26 verdiepingen en het hoogste gebouw van de stad. Het busje kwam snel met een aardige chauffeur en we waren zo in de stad. Het mooie van de stad is, dat alles wat wij hebben bezocht niets heeft gekost aan entree. Wij liepen de hal binnen en daar zaten een aantal dames op ons te wachten. Een van hen gaf ons een tour door het gebouw. Op de hoogste verdieping was de uitkijk over de stad en de regen maakte plaats voor de zon. Helga had het mis en de rest van de middag was prima toeven met de zon. De dame vertelde honderd uit en omdat Amerikaans mijn tweede taal is, kon ik het goed volgen. Met dank aan Lida, die de moeilijke woorden opving. Na een leuke leerzame rondleiding gingen we weer op weg naar het volgende doel namelijk het Capitol van Salt Lake City. Prachtig gebouw helemaal gerenoveerd en weer in gebruik genomen in 2008. Even melden voor de tour en we kregen weer een privétour van een vrijwillige dame van rond de 70 jaar en zou ongeveer 45 minuten duren. Maar de 45 minuten werden 70 minuten. Wij zijn in elke belangrijke kamer geweest van het gebouw. De mensen vinden het geweldig dat een Nederlander hun land komt bezoeken. In het gebouw is het allemaal pracht en praal. Zo mooi en in de originele staat gedaan. De mensen zijn daar zo trots op, prachtig om te zien. Na de tour zijn we weer richting het centrum gelopen. Het was immers lekker wandel weer en daar aangekomen, hebben we de lekkerste hotdog van het jaar gegeten. Heerlijk vers broodje All American worstje met sausje, mosterd, zakje chips en grote beker Coca Cola erbij voor maar $ 5,50. De beker was ook geschikt voor het opnieuw bijvullen van Coca Cola en kost niks extra behalve dat je de hele weg loopt te boeren. Terug richting het busje waar dit keer een ouder echtpaar het stuurwiel had over genomen en wij maar weer vertellen, dat we uit Nederland komen enz. enz. Terug op de camping zijn we de hottube ingedoken en als verrimpelde oudjes er weer uit gekomen. Lekker hoor zo’n tube. Pech hadden we met de foto’s van de ijsbaan allemaal mislukt! Maar we zijn daar wel geweest. Amerika doet mij zo goed, dat ik wel 5 cm ben gegroeid, maar Lida zei dat mijn broek is gekrompen in de droger van de camping. Bedankt hoor! Morgen gaan we weer rijden naar een stadje in de bergen en daarna richting Bryce Canyon Nationaal Park.