Eindelijk vakantie

Na veel weegmomenten zijn de koffers op een toelaatbaar gewicht, zodat wij zonder problemen kunnen inchecken. Nemen toch weer genoeg mee om alle weersinvloeden te kunnen weerstaan. In Alaska weet je het immers nooit het kan vriezen of dooien. Kelly onze jongste transporteert ons naar Schiphol. Zonder problemen komen wij daar aan. Het is wel druk met parkeren en staan op een plek waar wij nog niet eerder geweest zijn. In de vertrekhal heerst een gezellige drukte en het is te overzien. Na het droppen van de koffers, wat overigens vlot ging eerst nog een bakkie koffie drinken met Kelly. Nadat het afscheid was genomen gingen we door de security check. Daar doorheen richting gate voor het boarden. Alles verliep soepel totdat het bericht kwam van een technische storing. Schrikken en na 1,5 uur hoorden we, dat het vliegtuig niet kon vertrekken. Balen en moesten het vliegtuig verlaten. Wij spoeden ons naar de aangegeven balie voor verder nieuws en hoorden al dat het vliegen vandaag niet gaat lukken. Nog meer schrikken, omdat de Cruiseboot vast niet op ons gaat wachten. De rij was enorm en ieder voor eigen parochie stapte ik uit de rij om te vertellen over onze boottocht. Ik moest al mijn charmes in de strijd gooien en een aardige medewerkster begreep het meteen, dat wij op tijd in Vancouver moeten zijn. Uit de hoge hoed toverde zij een vlucht via Parijs en die begon om 06.45 uur en met een aankomst in Vancouver om 11.30 uur (Vancouver tijd). Deal!

We waren er blij mee en nu op zoek naar een hotel. Het vervelende was, dat we het hotel zelf moesten regelen. Terwijl normaal gesproken de KLM dat ook regelt. Dan maar naar een Hoteldesk van Schiphol waar een alleraardigst dame nog een kamer kon regelen voor ons in Amstelveen. Het Ibis Budget hotel was pas nieuw en makkelijk te bereiken met trein en metro. Het zag er mooi uit en bij het inchecken gelijk maar een taxi geregeld voor de volgende ochtend. We waren het al aardig zat. We moesten nog wat dingetjes scoren voor de persoonlijke verzorging. De spullen waren immers nog in de koffers, die op Schiphol waren gebleven. De metro naar Amsterdam centrum gepakt voor een hapje eten en wat onderhoudsmiddelen. Terugkomende op de kamer doken we gelijk onder de wol en de wekker scherp gezet op 03.15 uur. De taxi stond al op ons te wachten toen wij beneden arriveerden. Een snelle rit waren wij zo op Schiphol. Er stond een rij van zo’n 100 meter en we schrokken ons dood. Gelukkig was dit om de koffers af te geven en niet voor ons van toepassing. De koffers waren immers nog op Schiphol en zouden worden door gelinkt naar de juiste vlucht. Bij de security check was het nog rustig en net nadat ik mijn spullen in de bak wilden doen, sloeg ik een kreet van paniek uit. Mijn cameratas stond nog onder het bed in het hotel. De paniek sloeg toe hoe moet het nou verder. Gelukkig bleef Lida kalm en zei dat we nog voldoende tijd hadden om heen en weer te rijden. Nadat wij een aardige taxichauffeur hadden gevonden, die ons heen weer bracht in een tijd van een half uur waren we nog ruim op tijd terug. De security check was ook zo gebeurd en even later we zaten lekker met een broodje en koffie de situatie te bespreken.

De vlucht naar Parijs duurde 45 minuten en we werden goed verzorgd door de KLM. De excuses waren overgekomen en we landen tevreden op Charles de Gaulle. Onze vlucht naar Vancouver zou 10.25 uur vertrekken en we konden rustig naar de gate gaan. Het vliegtuig vertrok op tijd en na een koude vlucht van 10 uur landen wij op Vancouver. Wat waren wij gaar en we hadden het wel gehad. We waren al twee dagen onderweg. Zelfs naar Australie was nog plezieriger ondanks dat het 2x zover is. Na een vlotte doorlating bij de douane stonden we 45 minuten later met onze koffers buiten in de rij voor de taxi naar de boot.
We keken elkaar aan en lachten tevreden. We zijn er en met alle koffers. Na een ritje van 25 minuten waren we in Canada Place. De haven waar de boot op ons lag te wachten. Het boarden kon beginnen en na 2 uur waren we eindelijk op het schip. Wat een rompslomp rij in rij uit. Wat een veiligheidsmaatregelen worden er getroffen. Wat natuurlijk logisch is. Omdat we in Alaska aan wal gaan, moeten we door de Amerikaanse douane en die zijn erg streng. Vingerafdrukken en oogprints noem maar op. Eindelijk op de boot en alles valt van ons af. Wat een avontuur om er te komen. Laat de vakantie maar beginnen!

Nadat wij onze hut hadden opgezocht, waren we zeer blij verrast met de luxe op het schip. Het ziet er allemaal prachtig uit. Na wat te hebben rondgelopen op het schip waren we verplicht mee te doen aan een driloefening in geval van nood. Onze reddingssloep nummer 8 zal ik nog wat nader bekijken, maar zag op het eerste oog goed uit. Na een uitstekkend diner voor twee duiken wij onder de wol moe en voldaan.