Karijini

Dinsdag 23 april

Er schijnt wat mis te zijn met het opladen van de accu voor het huisgedeelte van de camper. Toen we op bed lagen zagen we een lamp knipperen en bleek van de accu te zijn. We zien wel waar het schip strandt. Vooralsnog kan het geen kwaad volgens de “buurman”. We reden via Tom Price naar het Karijini NP. Een mooie weg, die eindigde in een rode gravelweg. Volgens de Park Ranger is het allemaal goed te berijden voor ons campertje. Eerst een plekje op de camping zonder voorzieningen en dan bedoel ik alleen maar een WC pot met gat in de grond voor de behoefte gereserveerd. Kosten voor deze accommodatie onder de sterren $11. De camping is verdeeld met grote plekken. Alle behoeften dien je zelf mee te nemen. We verblijven hier waarschijnlijk 2 nachten, maar dat weten we nog niet op dit moment. Wij worden gek van de vliegen. Lida moest al aan mijn benen hangen, zodat ik terug kon naar de bewoonde wereld. De kloven zijn hier zo mooi, dat het zonde zou zijn geweest. We hebben het eerste gedeelte van het park gehad en het is werkelijk zo mooi! We hebben gezwommen in de poelen bij de watervallen. Het was heel koud maar als je er door was (20 min later), was het verfrissend. Het kwik tikt de 38 graden aan en het lopen door de kloven is erg warm. En dan die vliegen met tientallen vallen ze aan. Lida had nog twee sjaals bij haar en die gebruikten wij over ons hoofd. Ik met de luipaard print en Lida met de kleurtjes. Ik leek wel een luipaard maar het hielp wel tegen de vliegen. De sterrenhemel was voor ons de kers op de taart. In het pikkedonker zonder lichtvervuiling kregen de sterren hun kans om te stralen en de vliegen waren wij al weer vergeten.

Woensdag 24 april

Gisteravond in het donker nog naar de sterrenhemel gekeken, vrij van de vliegen en andere ongemakken. Het is hier zo donker en vrij van lichtvervuiling dat het voor ons speciaal moment was. Om 06.00 uur waren we al wakker, de zon was er ook al dus ontbijten en er vandoor. Naar de andere kant van het park om de Hancock Gorge te zien. Volgens velen de mooiste van het Karijini NP om te wandelen of hiken zoals ze dat zeggen in “onze kringen”. We kwamen terecht op een gravelroad en gelijk in het scherm van de navigatie een waarschuwing dat het een 4WD road was en een bekeuring van $300 konden krijgen. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen en omdraaien via het asfalt. Wel 2 keer zover maar ook wel harder doorrijden. Eenmaal vlakbij op 13 km gravelroad ±@#$%^ weer niet verder. Parkwachter had eerder gezegd dat het goed te rijden was. Parkeren bij de Eco-camping en informeren naar de bereikbaarheid van de Hancock Gorge. Daar konden ze ons niet verder helpen en bij een cappie het idee gekregen om te gaan liften. Na een paar gasten gevraagd te hebben of ze misschien leuk gezelschap wilden hebben? Helaas ze kwamen van de camping of gingen het park uit. Er stopte een auto met 3 vrouwen erin, die een sanitaire stop gingen doen. Ik met mijn charmante uiterlijk ☺ vroeg om een lift en die kreeg ik gelijk. Ik vroeg of Lida ook mee mocht en daar hadden zij geen bezwaar mee. De lopen waren een spektakel en beter dan gisteren. Door nauwe spelonken en door water zwemmend probeerden wij de kloof te bedwingen. Bijna op het eind konden wij niet verder in verband met de waardevolle spullen, welke niet waterbestendig zijn. Lida besloot te wachten en ik klauterde nog wat verder. De tweede loop was nog mooier en gevaarlijker, maar door de lage stand van het stroomde water weer makkelijker om te doen. We kwamen uit bij een poel waar ik het koude water trotseerde om naar het einde van de kloof te komen. Als een volleerd survival overwon ik de kloof en bij het stopbord keerde ik om. Voorbij het stopbord hoorde ik een waterval en die hoefde ik niet te overwinnen. Tevreden ging ik naar mijn meisje terug om haar over mijn barre tocht te vertellen. Nou moesten we nog terug naar ons “huisje” op wielen.Lida had bij de eerste poging al een lift. Waren het toch niet mijn charmes hmmm. Het was nog vroeg in de middag en we besloten een stukje naar het Noorden te rijden. Bij een Roadhouse overnachten we en zien de Roadtrains voorbij denderen.